(By przejść do bloga, kliknij w obrazek)
FRAGMENT
Pamiętam ten dzień doskonale, moja niespodzianka to najgorsza chwila w życiu. We własne urodziny, śmierć ukochanej osoby, która była także najlepszą przyjaciółką. Od tej chwili nie obchodzę urodzin, nie po tym co się stało. Pechowa piętnastka. Teraz mam siedemnaście lat, mamy nie ma już dwa lata, a ja dalej czuję jej obecność. Tak jakby nigdy nie odeszła, wiem, że jest przy mnie i tam z góry obserwuje mnie i jest zawiedziona moim zachowaniem. Od czasów śmierci, stara ja przestała istnieć, a narodziła się ćpunka, palaczka i pijaczka. Było mi ciężko bez mamy, nie miałam już na nic sił, moja decyzja zmieniła wszystko. Pewnie zastanawiasz się, co z moim ojcem. Ech szkoda gadać, po śmierci matki załamał się i jego jedyną pociechą były i dalej są dziwki z burdelu. Co wieczór u mnie w domu jest jakaś nowa dziunia tatusia. A najgorsze jest to, że przestał się mną interesować. Już nie pyta jak zawsze "Co tam? Odrobiłaś lekcje? Jak było w szkole?" Teraz to mnie omija szerokim łukiem, a gdy czegoś chce to traktuje mnie jak służącą. Kocham go, ale boli mnie to iż nie poświęca mi tyle samo czasu co dwa lata temu. Zostałam sama. Moją jedyną pociechą jest mój chłopak, który zaoferował mi pomoc. Za co jestem mu wdzięczna on jest jedyną osobą, która mnie wspiera i jest przy mnie, a to najważniejsze. Co z tego iż handluje dragami, przynajmniej mam darmowy towar.
Jak co dzień siedziałam w domu, nie miałam za wiele znajomych i nie chcę mieć. Boję się ludzi, jak byłam mała krzywdzili mnie, ech nie chcę o tym gadać. Postanowiłam, że pójdę się położyć, wstałam z fotela i wąskim korytarzykiem weszłam do mojego małego skromnego pokoiku, w którym trzymam wszystkie wspomnienia z mamą. Kocham to miejsce, tu mogę się wyciszyć, podumać, pomyśleć i powspominać w samotności i ciszy.
Usiadłam na łóżku i zaczęłam oglądać się po pomieszczeniu. Co z tego, że jest mało miejsca, jestem tu sama i dla mnie tyle przestrzeni wystarcza.
autorka: Black Rabbit
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz